Een lange blog van Mam en mij.

Hallo lieve mensen,
Pap en mam zijn alweer twee weekjes thuis, maar wat was het leuk om ze hier te hebben! Mijn verhalen aan hen zijn nu wat duidelijker doordat ze alles hier nu zelf hebben kunnen zien en meemaken. Samen met hen, Simone en haar ouders zijn we op trip geweest naar de Raleighvallen. Een eiland aan de Coppename rivier van zo’n 78.170 ha groot. Dit schijnt het grootste onbewoonde tropisch regenwoud gebied te zijn in de wereld.
Op donderdag 10 april vertrokken we voor een reis van 4 uur met de auto en 3 uur met een korjaal (boot). Onderweg hadden we al genoeg avontuur. Onze chauffeur was namelijk niet zo heel snugger, hij reed met een snelheid van misschien wel 80km/u over een bauxiet weg (rood stof), aangezien hij ook de ramen open had gelaten en er nogal wat gaten in de weg zaten kwamen wij als een groepje oranje mensen aan bij het korjaal. Aangekomen bij het korjaal bleek dat er nog geen boot was, na een half uurtje ongeveer kwam er dan toch een pracht van een scharminkel voor ons aangevaren. Zonder rugleuning en met de voetjes in het water kwamen we na 4 uur varen aan bij onze lodge. Waaww wat een uitzicht. Onze kamer had maar 3 wanden waardoor we vanuit ons bed over de rivier naar het oerwoud konden kijken. Moe van de reis lagen we al op tijd in bed om de volgende dag aan onze 7uur durende wandeltocht naar de Voltzberg te beginnen. Een pittige tocht en vermoeiende tocht, maar wat was het mooi! Het uitzicht vanaf de berg is echt enorm, tot aan Brazilië hebben we kunnen kijken en ook de Tafelberg was vanuit de Voltzberg een mooi hoopje groen. Mam heeft ook een stukje geschreven dat mijn verhaal wat aanvult, dit zal ik ook toevoegen aan deze blog.
Niet te vergeten, had ik het in één van de vorige blogs nog over spinnen die de wereld over konden nemen, ik heb nu geloof ik wel mijn angst overwonnen. Een gids van een andere groep kwam op 1 van de avonden naar ons toe met op zijn arm een Tarantula, Iehhhh na een kwartier spastisch te hebben rondgelopen heb ik hem dan toch over me heen laten lopen. Waarna ik het uiteindelijk niet meer eng vond en hem ook zelf vanaf een tafel durfde op te pakken. Dankje Venski, die Nederlandse spinnen kan ik nu ook zonder Kelly naar buiten verhuizen!
Op de terugweg hadden wij het genoegen om met een vip boot naar huis te mogen: aldus onze gids. We waren nog geen 5 minuten onderweg en we merkten al dat het kleine korjaal erg onstabiel was. ofja, de achterste 4 personen, pap en mam hebben het eerste uur erg zitten genieten van alles om hen heen (doordat zij vooraan zaten, zaten zij hoger en kwam bij hen niet het water tot aan de rand wanneer eer een bocht gemaakt werd). Ik heb alleen maar mijn best gedaan om Simone te beschermen (haha!), dat onze boot in evenwicht bleef. Na een uur was het tijd om te tanken, ik geloof dat dit het moment was dat ook pap en mam in de gaten kregen dat de boot vrij onstabiel was. De boot kantelde door een golf en we konden nog maar net voorkomen dat we niet helemaal om kiepten. Na 3 uur met samengeknepen billen te hebben gezeten (en ik kan jullie vertellen, daar krijg je spierpijn van) en mam die nog even met haar mooiste Limburgs de gids uitschold, stonden we dan toch weer veilig en wel aan wal.
De dag na thuiskomst vertrokken pap en mam weer naar huis, het voelde gek om ze bij me te hebben, maar ben blij dat jullie zijn geweest. Dankjewel voor de leuke dagen samen. Kunnen we in december weer even overdoen zonder boten en vieze kleren en met Kelly erbij. Heb je gemist hoor zus, dit was onze eerste en laatste vakantie zonder jou.

Verslag van mam:
Na een vertraging van 1 ½ uur kwamen we na een rustige vlucht aan op vliegveld Zanderij. Bij de landing begon het hard te regenen en ik dacht jawel hoor nu zal je het zien we zullen wel 10 dagen regen krijgen. Maar bij het uitstappen regende het niet meer en dit heeft het ook niet meer gedaan tot we terug kwamen van de Raleigh watervallen. We hebben een mooie vakantie gehad en het was fijn om dit met Amy Simone en haar ouders te delen. De eerste avond zijn we eerst boodschappen gaan doen met ons vieren, want de ouders van Simone kwamen pas maandag aan. Amy en Simone hadden hun fietsen meegenomen zodat we de zwaardere spullen in het mandje achterop konden doen. Jos en Simone zijn op de terugweg naar het appartement gefietst en Amy en ik hun toen te voet gevolgd. Daar ze in Suriname aan de linkerkant rijden en geen voet of fietspad hebben was het soms griezelig om langs de weg te lopen. Na een goede nachtrust zijn we zondagmiddag naar een Mall geweest bij hen in de buurt en ja weer te voet daar hebben we in een restaurant met zijn vieren gegeten. Maandag heeft Simone gewerkt en Amy en wij zijn naar Paramaribo gegaan met de bus. Daar zijn we door de Palmentuin gegaan. Amy vertelde dat je overdag moest uitkijken dat er geen tak van de palmboom op je hoofd viel en in de nacht dat je moest uitkijken dat je niet werd lastig gevallen door kerels. We hebben in een leuk buitenrestaurantje onder de bomen gegeten. Amy weet de weg goed bij haar in de buurt maar ook in Paramaribo. Weer terug bij het appartement zijn Amy en ik met de fiets naar een grote winkel gegaan waar ze ook veel Nederlandse merken hebben zoals Douwe Egberts koffie. Was blij dat we weer terug waren want het is toch erg druk op de weg en deze is niet erg breed dan loop ik toch liever naast de weg maar ja was weer een ervaring die ik heb opgedaan. Ik ging 1 keer de fout in bij het inslaan van een straat maakte ik de bocht tekort daar we dit gewend zijn. Ik fietste dus aan de verkeerde kant van de weg en een automobilist stopte en zei dat ik links moest rijden. Heb het overleefd dus alles goed. Donderdagmorgen werden we opgehaald voor een 4 daagse reis naar de Raleigh watervallen. De chauffeur was een uur te laat en onderweg moest hij ons ontbijt en lunch nog ophalen. Bij het vliegveld Zanderij liet hij ons het monument zien voor het vliegtuig dat was verongelukt in 1989. Daarna begon de 4 uur durende reis over een zandweg met rood zand en grote kuilen. Had geregeld het gevoel of ik mijn paard kwijt was zo hoog werden we omhoog gegooid als hij door een kuil reed. De chauffeur had de ramen open en daar het zand droog was werd het in het busje mistig dus vroegen we hem om de ramen dicht te doen en de Airco aan te zetten. We zagen pas toen dat gezicht haren en kleren rood waren van het zand. Op de foto’s lijkt het wel of we indianen zijn. Na vier uur door elkaar gehost te zijn kwamen we bij de rivier aan hier kregen we de lunch en konden we plassen op een niet zo mooie toilet. Ons Korjaal was er nog niet dus moesten weer wachten. Ja de reis was niet zo goed georganiseerd door onze gids. Na vier uur in de boot die lekte, dus je voeten werden nat, kwamen we aan op de plaats van bestemming en konden we onze lodge zien. Deze was van hout en de voorkant was open. Er stonden 2 een persoon bedden met klamboe. We zijn direct gaan douchen heb goed moeten schrobben om het rood van me af te krijgen. De volgende morgen vroeg ik aan Jos of hij goed geslapen had en hij zei ja als een ijsklontje (het was een koude nacht en iemand had de ventilator aangezet) deze moest vanzelf uitgaan en dat was om 6.55u. Overdag was er geen elektriciteit alleen in de avond. Dit reservaat staat sinds 2000 op de lijst van Unesco. Na een ontbijt zijn we met een gids naar de Voltsberg gaan wandelen en dat was een wandeling van klimmen en goed opletten waar je liep. Het was erg warm en benauwd in de jungle, maar ook een mooie ervaring. Jammer dat ik niet tot de top kon, ik heb er toch wel spijt van dat ik niet heb doorgezet om de top van de Voltsberg te bereiken. Ik kreeg voordat we het steile gedeelte moesten beklimmen hartkloppingen en het werd me zwart voor de ogen, dacht dat ik ging flauwvallen. Onze gids gaf me een blad waar ik op moest kauwen (het smaakte naar zuurkool) en ja hoor mijn misselijkheid verdween. Toch durfde ik niet meer hoger, omdat het een gladde steile berg was. Nadat Simone, Jos en Amy terug kwamen van de top zijn we terug gewandeld en konden we ons verkoelen in de Anjumara waterval. Er lagen alleen veel stenen in het water dus van steen naar steen kruipen tot bij de waterval. De volgende dag een korte trip naar de moeder watervallen. Eerst met boot toen te voet ongeveer een uur en konden toen hier ook even in het water. Er waren ook mensen die de vishengel hadden meegenomen en eentje had een piranha gevangen. De boot zou ons om 14.00u ophalen, maar toen we terug kwamen bij het beginpunt was er geen boot te zien, bleek dat onze bootsman in slaap was gevallen, na een kwartier kwam hij dus toch. Nadat we waren ingestapt en de bestuurder de motor van de boot wilde starten deed deze het niet dus moest de andere begeleider peddelen. Dit ging redelijk goed tot we op een steen kwamen vast te liggen de bestuurder en onze gids moesten de boot los duwen en ja we zijn goed aangekomen. Na het avondeten zijn we nog naar vogels gaan kijken maar jammer genoeg niet veel gezien. Volgende ochtend nog maar eens geprobeerd, maar alweer niet veel gezien. Wel hebben we doodskopaapjes gezien en ze kwamen heel laag in de bomen zitten om een stukje banaan te pakken. Na ontbijt terug naar huis. Eerst met de boot en deze lag diep in het water maar ging wel snel. Onderweg begon het ook te regenen eerst niet hard maar we kregen uiteindelijk toch een fikse bui over ons heen we waren kletsnat. Daarna weer over de rode weg die nu gelukkig nat was en er dus geen rood stof vanaf kwam. Onderweg hebben we nog een dode anaconda zien liggen. Amy heeft er foto’s van gemaakt. We waren blij toen we weer op de gewone geasfalteerde weg waren en zeker toen we onder de douche met koud water stonden in het appartement. Ja de reis was en is onvergetelijk en we zullen er nog vaak aan terug denken. De volgende dag zijn we terug naar Nederland gevlogen. Na de landing werd direct door de marechaussee onze passen gecontroleerd en werden we door een drugshond begroet. Gelukkig hebben ze het niet gevonden haha. Toen we naar de bagageband gingen moesten we opnieuw door de pas controle. 45 minuten hebben we moeten wachten voordat onze koffers kwamen en weer werden deze gescand (deze waren ook clean). Daarna naar de auto, bah wat was het koud. De rit naar huis ging goed. En we waren om 12.00u thuis. We hebben een fijne tijd met Amy, Simone en haar ouders gehad.

Nou het is wel al een erg lang bericht dus nog heel even kort en snel wat we nog meer gedaan hebben na hun vertrek:
- Afgelopen week is er een wandelmars geweest van 4 dagen. Het is een beetje te vergelijken met de 4daagse, maar dan met klederdracht, veel muziek en dans. Echt leuk om te zien! De donderdag zijn we gaan kijken met een cliënt van stage (K.) en de kleinzoon van een begeleidster. Was echt leuk, K. genoot en met de weinige motoriek die hij heeft wist hij toch nog een dansje te maken. De mensen die meeliepen reageerde allemaal erg verschillend op hem. Sommige stonden hem echt aan te gapen en naar hem te wijzen terwijl anderen hem aanraakten of zelfs een T-shirt gaven. Op weg naar huis zat er een pratende ara op een dak. Zei hallo, daag, vroeg hoe t ging en lachte. Erg grappig. Op het laatst zei hij: ga maar. Wat een beetje jammer was van hem, attitude!
- Gister zijn we met collega’s naar de Colakreek geweest (het water heeft de kleur van Cola, al smaakt het niet zo). Dit was erg leuk. We hebben gezwommen gekaart en er is nog geprobeerd geworden om ons het spelletje Jews te leren. Dit is een ren spel waarbij je iemand mag tikken wanneer ze over je lijn rennen/springen.